قبل از برش لیزری، سازندگان برای برش فلز به ماشین های پانچ و مهر زنی متکی بودند. با این حال، ظهور لیزرها توانایی برش مواد را با انرژی حرارتی به ارمغان آورد.
کاربران اولین دستگاه های برش لیزر CO2 از افزایش قابلیت های برش و بهبود کیفیت برش استفاده کردند. همانطور که این صنعت تمرکز خود را به لیزرهای فایبر برای سرعت های برش بالاتر و کاهش هزینه های عملیاتی معطوف کرد، ,سازندگان کیفیت قطعه به دست آمده توسط لیزرهای CO2 روی مواد ضخیم تر را به یاد آوردند. برای رفع این مشکل، ابتدا جنبه فنی برش لیزر باید بهتر درک شود.
پرتو لیزر CO2 در مقابل لیزر Fiber
تغییر پرتو از لیزر CO2 چهار کیلوواتی به لیزر فیبر چهار کیلوواتی منجر به سرعت برش سریعتر در متریال نازکتر می شود . در این مثال، در حالی که سطوح قدرت ثابت مانده، دلیل افزایش سرعت برش حالت پرتو لیزر فایبر است. لیزرهای فایبر استاندارد در حالت 00 کار می کنند که پرتو لیزر کاملی را تولید می کند - متقارن، با چگالی توان بالا در نوک پرتو. از طرف دیگر لیزرهای CO2 در حالت 01 کار می کنند که در آن قدرت زیادی در لبه های بیرونی پرتو است و مرکز کمی خنک تر است.
حالت 00
حالت 01
علاوه بر این، یک پرتو لیزر CO2 از نظر فیزیکی در مقایسه با لیزرهای فایبر استاندارد از نظر قطر بزرگتر است. پرتو فایبر با قدرت زیاد برای برش فلزات نازک بهینه است، اما هنگام برش حرارتی روی مواد ضخیم تر، چالشی ایجاد می کند، زیرا تمرکز توان بالا در اندازه نقطه کوچک منجر به عرض بسیار باریک می شود. در مواد ضخیم تر، گاز کمکی برای دریافت حجم بالایی از مواد مذاب از طریق یک پهنای باریک می تواند منجر به پلیسه شدن و کاهش سرعت و کیفیت قطعه شود.
دیدگاه خود را بنویسید